Ik ben het kunsttraject heel spontaan ingegaan en dacht: Ja dit had ik dus 30 jaar geleden moeten doen. Ik vond het meteen boeiend. Leuke opdrachten, je eigen ding zoeken. Eigenlijk ging het spelenderwijs. Waar ik tegenaan liep, was dat ik moeilijk keuzes kon maken. Ik dacht gewoon: Ik stop ermee, ik ben ik en ik doe wat ik moet doen. Alles leuk blijven vinden. Maar ik heb nu geleerd dat keuzes maken wel zeker mijn kunst vooruit brengt en een nieuw perspectief biedt.
Wat mijn sterke kant nog sterker heeft gemaakt, is de manier om in een flow te geraken en procesmatig te werken. Doorgaan met je innerlijke beleving op doek te krijgen. Mijn grenzeloze spontaniteit helpt me daarbij. Ik ga nu ook veel bewuster met mijn gedachten en handelingen om. Kies voor rust en iets meer soberheid. Laten zien wat echt belangrijk is, is nu mijn ding. Weet toch mijn authenticiteit te bewaren. De uitspraak ‘mijn Noordelijke Picasso’ is wel een van de grootste complimenten die ik gekregen heb.
Volgens mij heb ik wel meer dan 400 werken bij je gemaakt. Proefjes en probeersels. Kunst en rotzooi. Maar veel werk... spelenderwijs. Veel wabi-sabi, klein groot. ‘De kunst van de Imperfectie’ is helemaal mijn ding. Er ontstaan beelden waarbij iedereen zijn eigen verhaal bij kan vertellen. Ik ben heel blij dat ik toch vol heb gehouden en door ben gegaan. Het was een heerlijke enthousiaste groep, mooie mensen. Ik heb er fijne contacten aan overgehouden. Nogmaals super bedankt, ik heb genoten.